PERSBERICHT
Oppositie in Eijsden-Margraten is het zat
De vier landelijke partijen die in Eijsden-Margraten de oppositie vormen en daarmee de stem zijn van ruim dertig procent van de kiezers in die gemeente, zijn het zat om voor spek en bonen in de raadzaal te zitten.
Er is geen respect, zelfs minachting, voor een belangrijke groep mensen die serieus gestemd hebben en verwachten gehoord te worden door het bestuur van hun gemeente. Aan de “macht’ staan twee partijen, het CDA en EML, de enige lokale partij die de gemeente kent. Deze partijen kregen na de verkiezingen respectievelijk acht en zeven van de eenentwintig zetels.
Uit een onderzoek naar de effecten van de fusie tussen Eijsden en Margraten was naar voren gekomen dat de bestuurscultuur en het werkklimaat in de nieuwe gemeente veel te wensen overliet. Dat zou daarom vanaf nu heel anders aangepakt worden. Bestuurlijke vernieuwing was het toverwoord. Na de verkiezingen koos de gemeenteraad unaniem voor een raadsprogramma om haar beleidswensen voor de komende vier jaar vast te stellen. De achterliggende gedachte was om als totale raad in een serieus proces tot goede beleidsvorming te komen. “Anders durven doen”, was het credo. Echter, de twee coalitievormende partijen, die de wethouders leverden, gingen op basis van dat raadsprogramma een uitvoeringsplan schrijven dat uiteindelijk als bestuursakkoord door de coalitiepartijen en één, inmiddels naar hen overgelopen, oppositielid werd aangenomen.
Vanaf dat moment hebben de coalitiepartijen en hún wethouders het raadsprogramma los gelaten en een scherpe grens getrokken tussen hen en de oppositiepartijen, die het raadsbreed aangenomen Raadsprogramma het zwaarstwegend document vonden. De zalvende woorden over samenwerking, eensgezindheid, gezamenlijke opdracht en wat dies te meer zij, werden verruild voor een verholen middenvinger.
Die houding van de twee samenwerkende partijen maakt zo van elke raadsvergadering een farce. Ongeacht de inhoud, ongeacht de kwaliteit, ongeacht de consequenties voor de gemeenschap en het landschap, ongeacht in verkiezingsprogramma’s ingenomen standpunten, stemden de leden van de coalitiepartijen voor elkaars moties en voor alle stukken die uit het college rolden. Er is geen inhoudelijk debat, er is geen oor voor de opvattingen, ideeën en aanvullingen van de vier andere partijen. Bijna vijfduizend kiezers staan in de kou.
De oppositie ervaart het optreden van de andere partijen als respectloos en kwalitatief onder de maat. Niet het beste voor de inwoners en hun omgeving is belangrijk, maar elkaars moties en plannen erdoor duwen, hoe slecht geformuleerd, irrelevant en zelfs schadelijk ze ook zijn. In het “anders durven doen” ontwikkelden CDA en EML zich tot machtsblokken, die alleen maar boodschap aan zichzelf hebben. EML keerde zich in de verkiezingscampagne tegen de machtswellust van het CDA, maar ze zijn in de praktijk geen haar beter dan hun christendemocratische vrienden.
Op deze manier nog twee jaar doormodderen is voor de oppositiepartijen geen optie. De begrotingsvergadering die op de rol staat en waarvan de uitslag volgens dit patroon van tevoren al vaststaat, is voor hen het moment hiertegen in het geweer te komen. De tijd van vergoelijkende praat, van inhoudsloze beloftes moet, in het belang van een fatsoenlijk functionerende democratie beëindigd worden. Wat VVD, GroenLinks, PvdA en D66 betreft krijgen de twee reuzen een laatste kans om de gemaakte afspraken na te komen, en om vooral met respect naar de kiezer te handelen. Ook hun eigen kiezer, die hen daar niet heeft neergezet om braaf ja en amen te knikken op alles wat er op de agenda staat.
De oppositie doet dan ook een appèl op haar onafhankelijke raadsvoorzitter. Er is werk aan de democratische winkel!